Gastblog Mireille: I feel HOTHOTHOT!

Is het je wel eens opgevallen dat (zoals de meeste voorverpakte etenswaren) rode pepers bij onze grote vriend Albert écht véél te duur zijn. Je koopt er twee in een pakje voor 99 cent. Helaas heb ik niet altijd tijd om langs mijn favo toko’s op de Middellandstraat en Kruiskade te fietsen. Daar liggen de bedragen namelijk aanzienlijk lager.

Naast koken (waar ik voor het gemak gelijk mijn hobby maar van heb gemaakt ;)), ben door vriendlief bestempeld als zijnde “van de groenvoorziening”. Nou kan ik niet zeggen dat ik daar net zoveel talent voor heb als voor koken, maar met twee keer water per week doen de meeste plantjes het toch al een aantal jaar best prima.

Daarnaast heb ik wat projectjes opgezet. Een kweekkasje vol zaadjes. Ik dacht mijn culi kant met de groenvoorzieningskant te combineren, helaas hebben alleen drie stengels snijknoflook die bevlieging overleefd. De munt, maggiplant, peterselie en basilicum hebben het niet gered…

Bovendien kocht ik op de “goededoelenmarkt” van mijn werk een stekje van een rode peperplant. Dat is nu een maand of vier geleden en als hij 2 millimeter gegroeid is, is het veel: hier het bewijs, best een zielig plantje toch?
BTW. Ik verdenk dat sprietje naast het peperplantje ervan onkruid te zijn, maar.. de tijd zal het leren.
Voor de kenners onder ons: Tips? Wat doe ik fout??

Omdat ook een minipeperplantje dus niet aan mij besteed blijkt te zijn, zwichtte ik uiteindelijk voor een kant en klare peperplant van bovengenoemde grote supermarktketen. Toch grappig dat dat plantje waar bij aankoop al minstens 10 keer zoveel pepertjes zaten dan in het voorverpakte zakje maar 5 keer duurder is. Ook voor wiskunde heb ik geen talent, maar eens simpel rekensommetje wijst uit dat ik bij voorbaat al winst maak.

Daar stond hij dan, mijn peperplantje. Te prijken op de vensterbank. Na een maand of twee kwam ik tot de conclusie dat ik te weinig rode peper gebruikte. Het aantal had zich verdubbeld en dankzij een aantal zonnige Hollandse zomerweken, was een deel van de pepertjes al aardig aan het uitdrogen. Na wat googlewerk, kwam ik er achter dat deze uitgedroogde pepertjes niet rechtstreeks de prullenbak in hoefden (de compostbak durfde ik niet aan… wie weet wat je dan voor vreemde pittige aardbeien krijgt over een jaartje). De pepertjes legde ik een avondje in de oven op 90°c. Ik liet ze afkoelen en verpulverde ze vervolgens in de keukenmachine tot chilipoeder (wat korter in de keukenmachine levert chilivlokken op, bij mij mislukte dat ivm een telefoontje dat tussendoor kwam…). Gebruik een afsluitbare keukenmachine en let wel op bij het openen. Fijne chilipoeder vormt een damp die je écht niet in wilt ademen (geloof me).

Met een aantal rijpe pepers maakte ik chili-olie. Ook erg gemakkelijk om te maken: doe een cm olie in een pannetje, prik met de punt van een scherp mesje wat gaatjes in de chilipepers en leg ze in de olie. Laat het geheel 10 minuutjes (of voor een pittigere olie wat langer) op laag vuur opwarmen. De pepertjes zullen zacht worden en de olie neemt de smaak van de chili op. Olie in een potje of flesje en klaar is Kees.

Dus nu staan deze twee schattige potjes op het aanrecht te prijken… Nu nog verwerken in lekkere receptjes. To be continued!!